slimmer naar het werk - duurzaam woon-werkverkeer
In onze blogs schrijven we regelmatig over de meest actuele onderwerpen op het gebied van mobiliteit van je werknemers.
7% bijtelling voor de leasefiets. Het was groot nieuws in de mobiliteitswereld: vanaf 2020 moeten mensen met een leasefiets een percentage optellen bij hun inkomen. Dat is niet zo mooi, zou een leek kunnen denken. Maar nee, de Fietsersbond is blij, de ANWB is blij, de BOVAG, de VNA, de RAI. Iedereen is blij met de 7%.
[Lees verder…] about 4 redenen om een fiets te leasen (of waarom 7% bijtelling goed nieuws is)
“Wilt u een uitrijkaart?” Vraagt de receptioniste als ik mijn toegangspas inlever. Ze trekt een la open en graait naar een pasje.
“Nee dank u”, zeg ik. “Ik ben met de fiets. Ik heb ‘m voor de deur gezet, want ik mocht de parkeergarage niet in.”
“Oh, ja”, ze schuift de la weer dicht, “Ik heb het nog even nagevraagd. Collega’s die met de fiets komen, zetten ‘m gewoon op de stoep. Hier voor de deur. De gemeente heeft van die nietjes neergezet. Best handig.”
“Zeker”, zeg ik. De fietser in mij huilt.
Wat dan wel? In een goede fietsenstalling staat je fiets droog en veilig. Het is een plek waar je je dure e-bike een dag neer durft te zetten zonder megazware kettingsloten eromheen. Een plek waar je je zelf ook veilig voelt. Er staan goede rekken in. En er is een fietspomp en een stopcontact voor die e-bike. Maar er is meer. Ik heb een lijstje gemaakt.
‘Een half uur? Van Weesp naar de Zuidas? Met de fiets? Dat kan niet Tobias.’
Collega Nico kijkt me verbaasd aan terwijl ik een espresso bestel en voor hem een kop thee.
‘Dat kan zeker’, zeg ik. ‘Wat was jouw thee ook alweer, deze? Ik hou een zakje Mr. Jones Smoking Joe omhoog. Nico knikt.
‘En kijk, ik heb gewoon mijn pak aan en zweet niet eens. Loop maar mee dan laat ik ‘m zien.’ Buiten stop ik bij de zwarte Riese & Muller. ‘Ja, zo kan ik het ook, dat is een e-bike, die rijdt vanzelf’.
‘Nee Nico, die fiets rijdt niet vanzelf. Ik moet nog steeds trappen, maar krijg wel een duwtje in de rug. Het is eigenlijk net als bij Breikers Amsterdam. Ze helpen je met je mobiliteitsvraagstukken, maar je moet zelf ook wel iets doen.
‘Met de trein? Ik ga nooit meer met de trein’, zegt Fleur.
We staan naast het hockeyveld. We kijken naar de training van onze dochters.
‘De laatste keer dat ik met de trein ging, is tien jaar geleden. Toen had ik zo’n ov-studentenkaart. Daarna heb ik alleen maar ootoo gereden. Bestaat die nog, die studentenkaart? Was best handig.’
Ik heb net verteld dat ik adviseer over mobiliteit.
‘Ik zou nu echt niet meer weten hoe dat moet hoor’, gaat ze door. ‘Een kaartje kopen kan niet meer toch? Je moet toch nu zo’n ov-chipkaart hebben? En hoe werkt dat dan? Qua geld en zo? En dan probeer jij mensen zoals ik weer in de trein te krijgen? Dat is toch kansloos, Roel.’
Ze kijkt me lachend aan en neemt een slok van haar Chardonnay.
In mei 2014 trekt Stef Roberts voor het laatst zijn voordeur dicht. Hij heeft het huis verkocht en afscheid genomen van het grootste deel van zijn bezittingen. Het is het begin van zijn nomadic lifestyle experiment. ’s Nachts slaapt hij in zijn hangmat ergens in de bossen van het Verenigd Koninkrijk. Overdag maakt hij animaties en films voor klanten. Hij is een digitale nomade bewapend met Macbook Pro en 4G Dongle. De wereld is zijn flexibele kantoorruimte.
Zover hoef jij niet te gaan.
“Wat de … ?!” “Waar is de radio??”
Pas 10 minuten nadat ik ben ingestapt in de Daihatsu Sirion valt het me op.
Ik heb niet veel met auto’s. Of met comfort. Dat verklaart mijn keuze voor deze oma-auto. Mijn benen vouw ik wel om het stuur heen en ik moet bukken om de weg te zien. Geen probleem.
Maar geen radio?
Waarom ben ik ook alweer gaan autodelen?
