slimmer naar het werk - duurzaam woon-werkverkeer
In onze blogs schrijven we regelmatig over de meest actuele onderwerpen op het gebied van mobiliteit van je werknemers.
’10 duizend stappen. Iedere dag.’
Chantal tikt op de stappenteller om haar pols.
‘En als ik ’s avonds nog niet op 10 duizend zit, ga ik een extra blokje om.’
Chantal woont bij mij in de straat. Ze is voor mij hét voorbeeld van dé automobilist. Ze doet alles met haar auto, een zwarte Volvo V40.
Maar ik had het mis. Chantal is niet alleen automobilist, maar ook voetganger. ‘Wandelen wordt het nieuwe fietsen, Roel‘, zegt ze met een grote grijns.
“Wat heb je daar nou in je hand, een helm?”
“Ja klopt, ik ben met mijn Stromer.”
Ik stap net binnen bij een mediabedrijf in Amsterdam Zuidoost voor een inspiratiesessie over mobiliteit.
“Dat is toch zo’n ding dat 45 kilometer per uur gaat? Prachtig. Daar moeten wij ook iets mee. Maar nog even wachten op die nieuwe leaseregeling van volgend jaar.”
Steeds vaker hoor ik werkgevers over de nieuwe leaseregeling (of beter; bijtellingsregeling voor de fiets van de zaak). Ook aanbieders roeren zich. Zo zag ik laatst een bericht van een grote aanbieder van leasefietsen op mijn Linkedin voorbij komen:
Als werkgever bespaar je met de nieuwe bijtellingsregeling voor de leasefiets honderden euro’s per jaar en kost het de werknemers slechts een tientje per maand.”
Ik moet bekennen. Ook ik was gelijk enthousiast. Eindelijk staat de fiets op gelijke hoogte met de auto. Eindelijk verjaarsdagsfeestjes die niet over Audi’s en Golfjes GTI gaan, maar over de Stromer ST5, Riese Muller en de nieuwste e-bakfiets van Babboe.
‘Ping’, klinkt het uit de autospeakers. Alle lampjes op het dashboard branden. Sommige rood, sommige oranje.
‘Ah, nee hè’, klinkt het vanaf de achterbank.
We rijden op de A8 bij Stuttgart richting Zwitserland. Twee mountainbikes op het dak, twee op de achterklep, onze zomervakantie is begonnen. Dit wordt een extra tussenstop. Geen paniek zoals vorig jaar in Frankrijk. We weten wat we moeten doen. De airco uitzetten, een parkeerplaats zoeken en wachten.
Elf jaar geleden kocht ik deze Toyota Prius. Een donkerblauwe, want die had Louman op voorraad. Het is een hybride auto. Dus een beetje elektrisch, maar niet helemaal. Een middenklasser die in 2008 zuiniger was dan het kleinste stadsautootje. Dit is de tweede keer dat hij ons in de steek laat.
7% bijtelling voor de leasefiets. Het was groot nieuws in de mobiliteitswereld: vanaf 2020 moeten mensen met een leasefiets een percentage optellen bij hun inkomen. Dat is niet zo mooi, zou een leek kunnen denken. Maar nee, de Fietsersbond is blij, de ANWB is blij, de BOVAG, de VNA, de RAI. Iedereen is blij met de 7%.
“Wilt u een uitrijkaart?” Vraagt de receptioniste als ik mijn toegangspas inlever. Ze trekt een la open en graait naar een pasje.
“Nee dank u”, zeg ik. “Ik ben met de fiets. Ik heb ‘m voor de deur gezet, want ik mocht de parkeergarage niet in.”
“Oh, ja”, ze schuift de la weer dicht, “Ik heb het nog even nagevraagd. Collega’s die met de fiets komen, zetten ‘m gewoon op de stoep. Hier voor de deur. De gemeente heeft van die nietjes neergezet. Best handig.”
“Zeker”, zeg ik. De fietser in mij huilt.
Wat dan wel? In een goede fietsenstalling staat je fiets droog en veilig. Het is een plek waar je je dure e-bike een dag neer durft te zetten zonder megazware kettingsloten eromheen. Een plek waar je je zelf ook veilig voelt. Er staan goede rekken in. En er is een fietspomp en een stopcontact voor die e-bike. Maar er is meer. Ik heb een lijstje gemaakt.
‘25 minuten? Van Weesp naar de Zuidas? Met de fiets? Dat kan niet Tobias.’
Collega Paul kijkt me verbaasd aan terwijl ik een zwarte koffie bestel en voor hem een kop thee.
‘Dat kan zeker’, zeg ik. ‘Wat was jouw thee ook alweer, deze? Ik hou een zakje Mr. Jones Smoking Joe omhoog. Paul knikt.
‘En kijk, ik heb gewoon mijn pak aan en zweet niet eens. Loop maar mee dan laat ik ‘m zien.’ Buiten stop ik bij de witte Stromer. ‘Ja, zo kan ik het ook, dat is een high speed e-bike, die rijdt vanzelf’.
‘Nee man, die fiets rijdt niet vanzelf. Ik moet nog steeds trappen, maar krijg wel een duwtje in de rug. Het is eigenlijk net als bij Breikers Amsterdam. Ze helpen je met je mobiliteitsvraagstukken, maar je moet zelf ook iets doen.
