“Wat de … ?!” “Waar is de radio??” Pas 10 minuten nadat ik ben ingestapt in de Daihatsu Sirion valt het me op. Ik heb niet veel met auto’s. Of met comfort. Dat verklaart mijn keuze voor deze oma-auto. Mijn benen vouw ik wel om het stuur heen en ik moet bukken om de weg te zien. Geen probleem. Maar geen radio? Waarom ben ik ook alweer gaan autodelen?

‘Ik had bijna een Tesla gekocht.’ Jeroen en ik zitten klaar voor onze maandelijkse pubquiz in de Wesopa in Weesp. ‘Bijna is niet helemaal’, zeg ik en neem een slok van mijn Leffe Blond. ‘Ik was bij de Tesla store in Amsterdam Zuidoost’, gaat Jeroen verder. ‘Je bent écht gaan kijken voor een Tesla.’ Van verbazing zet ik mijn glas net iets harder neer dan normaal. ‘Ja man, ik wil zo’n ding. En als ik ‘m op de zaak zet, vallen die kosten best mee.’ ‘Waar ging het dan mis?’ ‘Weet je wat de verkoper zei, toen ik vertelde dat ik in Weesp woon?’ ‘Nou?’ ‘We raden u af om als inwoner van Weesp een elektrische auto te kopen.’ ‘Serieus? Waarom?’ ‘Te weinig laadpalen.’

“Hoi pap.” Ik kijk op en veeg met de mouw van mijn overall een zweetdruppel weg. “Hoi Ludo, hoe was het op school?” “Goed hoor, ik heb al het huiswerk voor morgen al af. Wat is er met je fiets?” “Wacht even.” Ik pak de Gazelle bij voorvork en achterwiel en zet ‘m op zijn kop. “Mijn ketting is gebroken en ik ga proberen deze nieuwe erop te leggen.” Ik wijs naar een blauw doosje van Shimano. “De vader van Michael heeft een nieuwe vriendin.” “Oh, dat is leuk voor hem.” Ik draai een schroefje uit de kettingkast en stop het tussen mijn lippen. “Vat vindt Vichael evan?” De twee andere schroefjes draai ik er ook uit. Ludo kijkt over mijn schouder mee. “Weet ik veel, volgens mij wel ok.” “Kent hij haar via Tinder?” “Nee, van de P+R in Nieuw Vennep.”

“Heb je al nagedacht over de leaseauto?” Dít vond Mark het leukste onderdeel van een sollicitatie. Hij had zelf net een A6 besteld. Mét stoelverwarming. “Ja”, zegt Charlotte. “Wat wordt het? Laat me raden, een BMW?” “Ik hoef eigenlijk geen leaseauto.” “Sorry?” “Ik wil op de fiets komen.” “Hm…”, zegt Mark en hij slaat zijn Moleskine notebook dicht. “Dus jij wil als CFO op de fiets naar het werk komen? Dat kán toch niet.”

We komen samen uit de crèche. Hij zet zijn zoontje in het kinderstoeltje achterop zijn fiets. Ik gesp die van mij vast in de kinderwagen. “Tot morgen”, zegt hij. Ik kijk op om te antwoorden en zie hoe hij een grote zwaai maakt met zijn rechterbeen. “Waaacht”, roep ik nog. Te laat. Hij schopt de peuter mét knuffel zó uit het kinderstoeltje. Dáárom koos ik een damesfiets. Ik wil binnendoor kunnen opstappen. Mijn fiets moet namelijk bij me passen. Net zoals de reiskostenvergoeding bij je bedrijf.

Onze economie verandert. Jarenlang vonden we het bbp (bruto binnenlands product) dé graadmeter om te kijken hoe goed het met ons gaat. Maar om diverse redenen werkt dit niet meer. Een van de belangrijkste kritiekpunten is dat groei van onze economie niets zegt over ons welzijn, ons geluk. Zo blijkt uit onderzoek dat jaren van crisis nauwelijks effect heeft gehad op hoe gelukkig we ons voelen. Groei is prima, maar niet alles zou daaraan ondergeschikt gemaakt moeten worden. Ik moet hier altijd aan denken als ik bedrijven de portemonnee zie trekken om nieuwe parkeerplaatsen te creëren voor hun medewerkers. Vraag is of je het geluk en welzijn van je medewerkers en je bedrijf wel vergroot door het aantal parkeerplaatsen maar steeds te laten groeien? Misschien moet je niet meer parkeerplaatsen wíllen.