‘25 minuten? Van Weesp naar de Zuidas? Met de fiets? Dat kan niet Tobias.’ Collega Paul kijkt me verbaasd aan terwijl ik een zwarte koffie bestel en voor hem een kop thee. ‘Dat kan zeker’, zeg ik. ‘Wat was jouw thee ook alweer, deze? Ik hou een zakje Mr. Jones Smoking Joe omhoog. Paul knikt. ‘En kijk, ik heb gewoon mijn pak aan en zweet niet eens. Loop maar mee dan laat ik ‘m zien.’ Buiten stop ik bij de witte Stromer. ‘Ja, zo kan ik het ook, dat is een high speed e-bike, die rijdt vanzelf’. ‘Nee man, die fiets rijdt niet vanzelf. Ik moet nog steeds trappen, maar krijg wel een duwtje in de rug. Het is eigenlijk net als bij Breikers Amsterdam. Ze helpen je met je mobiliteitsvraagstukken, maar je moet zelf ook iets doen.

‘Met de trein? Ik ga nooit meer met de trein’, zegt Fleur. We staan naast het hockeyveld. We kijken naar de training van onze dochters. ‘De laatste keer dat ik met de trein ging, is tien jaar geleden. Toen had ik zo’n ov-studentenkaart. Daarna heb ik alleen maar ootoo gereden. Bestaat die nog, die studentenkaart? Was best handig.’ Ik heb net verteld dat ik adviseer over mobiliteit. ‘Ik zou nu echt niet meer weten hoe dat moet hoor’, gaat ze door. ‘Een kaartje kopen kan niet meer toch? Je moet toch nu zo’n ov-chipkaart hebben? En hoe werkt dat dan? Qua geld en zo? En dan probeer jij mensen zoals ik weer in de trein te krijgen? Dat is toch kansloos, Roel.’ Ze kijkt me lachend aan en neemt een slok van haar Chardonnay.

In mei 2014 trekt Stef Roberts voor het laatst zijn voordeur dicht. Hij heeft het huis verkocht en afscheid genomen van het grootste deel van zijn bezittingen. Het is het begin van zijn nomadic lifestyle experiment. ’s Nachts slaapt hij in zijn hangmat ergens in de bossen van het Verenigd Koninkrijk. Overdag maakt hij animaties en films voor klanten. Hij is een digitale nomade bewapend met Macbook Pro en 4G Dongle. De wereld is zijn flexibele kantoorruimte. Zover hoef jij niet te gaan.

“Wat de … ?!” “Waar is de radio??” Pas 10 minuten nadat ik ben ingestapt in de Daihatsu Sirion valt het me op. Ik heb niet veel met auto’s. Of met comfort. Dat verklaart mijn keuze voor deze oma-auto. Mijn benen vouw ik wel om het stuur heen en ik moet bukken om de weg te zien. Geen probleem. Maar geen radio? Waarom ben ik ook alweer gaan autodelen?

‘Ik had bijna een Tesla gekocht.’ Jeroen en ik zitten klaar voor onze maandelijkse pubquiz in de Wesopa in Weesp. ‘Bijna is niet helemaal’, zeg ik en neem een slok van mijn Leffe Blond. ‘Ik was bij de Tesla store in Amsterdam Zuidoost’, gaat Jeroen verder. ‘Je bent écht gaan kijken voor een Tesla.’ Van verbazing zet ik mijn glas net iets harder neer dan normaal. ‘Ja man, ik wil zo’n ding. En als ik ‘m op de zaak zet, vallen die kosten best mee.’ ‘Waar ging het dan mis?’ ‘Weet je wat de verkoper zei, toen ik vertelde dat ik in Weesp woon?’ ‘Nou?’ ‘We raden u af om als inwoner van Weesp een elektrische auto te kopen.’ ‘Serieus? Waarom?’ ‘Te weinig laadpalen.’

“Hoi pap.” Ik kijk op en veeg met de mouw van mijn overall een zweetdruppel weg. “Hoi Ludo, hoe was het op school?” “Goed hoor, ik heb al het huiswerk voor morgen al af. Wat is er met je fiets?” “Wacht even.” Ik pak de Gazelle bij voorvork en achterwiel en zet ‘m op zijn kop. “Mijn ketting is gebroken en ik ga proberen deze nieuwe erop te leggen.” Ik wijs naar een blauw doosje van Shimano. “De vader van Michael heeft een nieuwe vriendin.” “Oh, dat is leuk voor hem.” Ik draai een schroefje uit de kettingkast en stop het tussen mijn lippen. “Vat vindt Vichael evan?” De twee andere schroefjes draai ik er ook uit. Ludo kijkt over mijn schouder mee. “Weet ik veel, volgens mij wel ok.” “Kent hij haar via Tinder?” “Nee, van de P+R in Nieuw Vennep.”