“Hoi pap.” Ik kijk op en veeg met de mouw van mijn overall een zweetdruppel weg. “Hoi Ludo, hoe was het op school?” “Goed hoor, ik heb al het huiswerk voor morgen al af. Wat is er met je fiets?” “Wacht even.” Ik pak de Gazelle bij voorvork en achterwiel en zet ‘m op zijn kop. “Mijn ketting is gebroken en ik ga proberen deze nieuwe erop te leggen.” Ik wijs naar een blauw doosje van Shimano. “De vader van Michael heeft een nieuwe vriendin.” “Oh, dat is leuk voor hem.” Ik draai een schroefje uit de kettingkast en stop het tussen mijn lippen. “Vat vindt Vichael evan?” De twee andere schroefjes draai ik er ook uit. Ludo kijkt over mijn schouder mee. “Weet ik veel, volgens mij wel ok.” “Kent hij haar via Tinder?” “Nee, van de P+R in Nieuw Vennep.”

“Heb je al nagedacht over de leaseauto?” Dít vond Mark het leukste onderdeel van een sollicitatie. Hij had zelf net een A6 besteld. Mét stoelverwarming. “Ja”, zegt Charlotte. “Wat wordt het? Laat me raden, een BMW?” “Ik hoef eigenlijk geen leaseauto.” “Sorry?” “Ik wil op de fiets komen.” “Hm…”, zegt Mark en hij slaat zijn Moleskine notebook dicht. “Dus jij wil als CFO op de fiets naar het werk komen? Dat kán toch niet.”

We komen samen uit de crèche. Hij zet zijn zoontje in het kinderstoeltje achterop zijn fiets. Ik gesp die van mij vast in de kinderwagen. “Tot morgen”, zegt hij. Ik kijk op om te antwoorden en zie hoe hij een grote zwaai maakt met zijn rechterbeen. “Waaacht”, roep ik nog. Te laat. Hij schopt de peuter mét knuffel zó uit het kinderstoeltje. Dáárom koos ik een damesfiets. Ik wil binnendoor kunnen opstappen. Mijn fiets moet namelijk bij me passen. Net zoals de reiskostenvergoeding bij je bedrijf.

Onze economie verandert. Jarenlang vonden we het bbp (bruto binnenlands product) dé graadmeter om te kijken hoe goed het met ons gaat. Maar om diverse redenen werkt dit niet meer. Een van de belangrijkste kritiekpunten is dat groei van onze economie niets zegt over ons welzijn, ons geluk. Zo blijkt uit onderzoek dat jaren van crisis nauwelijks effect heeft gehad op hoe gelukkig we ons voelen. Groei is prima, maar niet alles zou daaraan ondergeschikt gemaakt moeten worden. Ik moet hier altijd aan denken als ik bedrijven de portemonnee zie trekken om nieuwe parkeerplaatsen te creëren voor hun medewerkers. Vraag is of je het geluk en welzijn van je medewerkers en je bedrijf wel vergroot door het aantal parkeerplaatsen maar steeds te laten groeien? Misschien moet je niet meer parkeerplaatsen wíllen.

“Het mooie van deze LG is natuurlijk de stock Android”, zegt de verkoper van de Belcompany. “Dat betekent dat hij zonder extra laag over het besturingssysteem draait”. Ik heb geen idee waar hij het over heeft. “Hij heeft een Snapdragon 808 hexacore-soc met twee Cortex A57-cores voor zware taken. Het 2 gieg lpddr3-geheugen maakt ‘m iets langzamer dan de Samsung. Maar heeft u al eens aan een IPhone gedacht?”. “Zeg jij het maar”, wil ik tegen de Belcompanyboy zeggen. Prijsverschillen, technische ontwikkelingen, nieuwe modellen. Het is verdorie bijna onmogelijk zonder hulp een mobiele telefoon uit te kiezen. Dat geldt ook voor de zakelijke mobiliteitskaart. Zakelijke mobiliteitskaarten zijn lastig met elkaar te vergelijken.

“Stilzitten betekent langzaam aftakelen”, zegt Richard de Leth. “Als je een paar uur stilzit, verliezen je grote beenspieren een paar gram spiermassa.” Ik krijg hem niet meer uit mijn kop. Sinds ik zijn blog las over de gevaren van zitten, wil ik staan. Ook afgelopen zondag op bezoek bij vrienden. Na een gezellig uurtje rond de eettafel hield ik het niet meer. De rest van het gezelschap zat lekker. Ik greep mijn kans toen het tijd voor koffie was en liep mee naar de keuken. Het aanrecht faciliteerde een staand gesprek en het espressoapparaat en koekjes hielden ons in de keuken. Dat maakte staan een goed alternatief voor zitten. Hoe krijg je dat voor elkaar met autogebruik?