We komen samen uit de crèche. Hij zet zijn zoontje in het kinderstoeltje achterop zijn fiets. Ik gesp die van mij vast in de kinderwagen. “Tot morgen”, zegt hij. Ik kijk op om te antwoorden en zie hoe hij een grote zwaai maakt met zijn rechterbeen. “Waaacht”, roep ik nog. Te laat. Hij schopt de peuter mét knuffel zó uit het kinderstoeltje. Dáárom koos ik een damesfiets. Ik wil binnendoor kunnen opstappen. Mijn fiets moet namelijk bij me passen. Net zoals de reiskostenvergoeding bij je bedrijf.

Onze economie verandert. Jarenlang vonden we het bbp (bruto binnenlands product) dé graadmeter om te kijken hoe goed het met ons gaat. Maar om diverse redenen werkt dit niet meer. Een van de belangrijkste kritiekpunten is dat groei van onze economie niets zegt over ons welzijn, ons geluk. Zo blijkt uit onderzoek dat jaren van crisis nauwelijks effect heeft gehad op hoe gelukkig we ons voelen. Groei is prima, maar niet alles zou daaraan ondergeschikt gemaakt moeten worden. Ik moet hier altijd aan denken als ik bedrijven de portemonnee zie trekken om nieuwe parkeerplaatsen te creëren voor hun medewerkers. Vraag is of je het geluk en welzijn van je medewerkers en je bedrijf wel vergroot door het aantal parkeerplaatsen maar steeds te laten groeien? Misschien moet je niet meer parkeerplaatsen wíllen.

“Het mooie van deze LG is natuurlijk de stock Android”, zegt de verkoper van de Belcompany. “Dat betekent dat hij zonder extra laag over het besturingssysteem draait”. Ik heb geen idee waar hij het over heeft. “Hij heeft een Snapdragon 808 hexacore-soc met twee Cortex A57-cores voor zware taken. Het 2 gieg lpddr3-geheugen maakt ‘m iets langzamer dan de Samsung. Maar heeft u al eens aan een IPhone gedacht?”. “Zeg jij het maar”, wil ik tegen de Belcompanyboy zeggen. Prijsverschillen, technische ontwikkelingen, nieuwe modellen. Het is verdorie bijna onmogelijk zonder hulp een mobiele telefoon uit te kiezen. Dat geldt ook voor de zakelijke mobiliteitskaart. Zakelijke mobiliteitskaarten zijn lastig met elkaar te vergelijken.

“Stilzitten betekent langzaam aftakelen”, zegt Richard de Leth. “Als je een paar uur stilzit, verliezen je grote beenspieren een paar gram spiermassa.” Ik krijg hem niet meer uit mijn kop. Sinds ik zijn blog las over de gevaren van zitten, wil ik staan. Ook afgelopen zondag op bezoek bij vrienden. Na een gezellig uurtje rond de eettafel hield ik het niet meer. De rest van het gezelschap zat lekker. Ik greep mijn kans toen het tijd voor koffie was en liep mee naar de keuken. Het aanrecht faciliteerde een staand gesprek en het espressoapparaat en koekjes hielden ons in de keuken. Dat maakte staan een goed alternatief voor zitten. Hoe krijg je dat voor elkaar met autogebruik?

“Papa, Zappelin blijft hangen”. Mijn dochter van zes tikt driftig met haar vingertje op haar iPad. Even later hoor ik mijn vrouw roepen van zolder:  “Tobias, het internet is weer héél erg traag”. Zo ging het tot vorige week. Sneller internet konden we niet krijgen. Maar de oplossing was eigenlijk simpel. Een apparaatje in het stopcontact op zolder en een wifi-versterker in de meterkast. Geen opstoppingen meer op het thuisnetwerk, iedereen weer online, het hele gezin blij. Datzelfde effect kan een e-bike van de zaak hebben voor forenzen.

“Maar waarom dan?” Vroeg iemand laatst. “Waarom zou ik iets doen aan beleid op het gebied van mobiliteit?” Dat was even schrikken. “Ik dacht dat dat wel duidelijk was, lees je onze blogs niet?” “Nee”. “OK”. Daarom vandaag 100 redenen waarom je je niet druk hoeft te maken over beleid op het gebied van mobiliteit: 1. Mobiliteitsbeleid, dat gaat toch over arbeidsmobiliteit? 2. Ik heb daar een stagiair voor aangenomen 3. Onze directeur heeft net een Tesla gekocht 4. We hebben geen budget voor mobiliteit 5. Het fietsplan is toch afgeschaft?