3pm | helpt jouw mensen slimmer naar het werk
In onze blogs schrijven we regelmatig over de meest actuele onderwerpen op het gebied van mobiliteit van je werknemers.
‘De hond van Sara moet morgen naar het asiel.’
Mijn dochter zit met haar armen om me heen geslagen achterop de Felyx. Ik breng haar naar hockey. Ze heeft zaaltraining in Loosduinen, dat is de andere kant van de stad. Buienradar zegt dat er sneeuw komt.
‘Heeft ze dat verteld?’
‘Ja, in de pauze. Ze keek de hele ochtend al verdrietig en toen vroeg ik wat er was en toen heeft ze het verteld. Ze gaan op vakantie en Momo mag niet mee.’
Knikkende knieën, mijn hart klopt in mijn keel. Het is niet van de inspanning, maar van de stress.
Ik fiets op ’s werelds eerste mobiele, energieneutrale sappenbar. Peter Blesgraaf heeft ‘m ontwikkeld voor Juice on Wheels en ik mag een proefrit maken.
In Leidschenveen.
Dat betekent smalle dijken en steile bruggetjes. De grachtengordel is er niks bij. Dus met plakkerige handjes aan het stuur rij ik op een cargobike met ingebouwde zonnepanelen, accu’s, koelkast en sinaasappelpers. Een juicebar met pedalen en hij rijdt als een zonnetje. Ik ben om.
Dat was op 5 november 2014. We zijn zes jaar verder en de bakfiets is aan een grote opmars bezig. Peters bakfiets is geen uitzondering meer. Voor bijna elke vervoersvraag is er een oplossing en dus een reden om je auto of bestelbus in te ruilen voor een bakfiets.
Om mijn coronakilo’s kwijt te raken, ben ik lid geworden van een sportschool. En meteen voor 2 jaar want dat was het goedkoopst. Als ik twee keer per week zou gaan, kon ik al sporten voor de prijs van een kop koffie.
Inmiddels ligt mijn ledenkaart stof te vangen in de rommelkast thuis, naast de IKEA Family Card en de DIO Drogist ledenpas. En betaal ik de rest van het jaar voor iets dat ik niet gebruik.
Toen corona in maart jouw medewerkers massaal thuis hield, betaalde je waarschijnlijk eerst nog gewoon de reiskosten door. En misschien doe je dat nog steeds omdat je het ziet als een soort thuiswerkvergoeding. Sommige bedrijven hebben de reiskostenvergoeding inmiddels stopgezet en vragen medewerkers per keer te declareren als ze naar kantoor gaan.
Er is nog een derde mogelijkheid om de reiskostenvergoeding en thuiswerken te combineren.
Kletsers in de stiltecoupé, Bijenkorftassen op de enige vrije zitplaats, treuzelende uitstappers en ongeduldige instappers. Dat waren tot begin van dit jaar mijn ergernissen als treinreiziger.
Geen grote ergernissen hoor. Nee, ik ben een liefhebber van de trein. Tot half maart dan, toen mocht het even niet meer. Inmiddels heb ik weer 2 treinritten gemaakt, naar Amsterdam Zuid en terug. Mét mondkapje in een halfvolle trein, weinig ergernissen aan mijn kant .
Maar het aantal treinreizigers stijgt weer. De afgelopen week schommelde het OV-gebruik rond de 70% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Hoogste tijd om de treinreisetiquette uit de kast te halen met 13 regels die het reizen met de trein aangenaam en veilig houden.
Afgelopen dinsdag was het zover: reizen naar het werk in Coronatijd. Eindelijk weer een dagje naar kantoor. Collega Tobias zou ook komen, ons eerste face-to-face ontmoeting na 2 maanden Google Meets. Ik keek ernaar uit. Tobias reisde natuurlijk op zijn speed pedelec. Hij hoeft namelijk maar 20 kilometer 😉. Ik nam de auto, want de trein is alleen voor noodzakelijke reizen. Die keuze was snel gemaakt.
Hoe gaan jouw mensen naar het werk reizen? En wat doe je zelf als werkgever? Laat je het aan de medewerker over of ondersteun je ze?
Het was geen liefde op het eerste gezicht.
Want laten we eerlijk zijn, ze is niet moeders mooiste. NS blauw en geel, nooit eens een ander kleurtje. Die zwarte bungelende ketting tussen zadel en slot. Handig om haar mee aan een boom te ketenen, maar mooier wordt ze er niet van. En snelbinders die er altijd een beetje slonzig bijhangen. Als een net iets te grote legging.
Maar het blijft een dame, met die lage instap. Dat zal niemand ontkennen. Ik ken haar inmiddels 15 jaar en ik kan 6 redenen verzinnen waarom ik steeds meer van de ov-fiets hou.