‘Volgens mij eet jij te weinig eiwitten, pap’.

Dat zei mijn zoon 2 weken geleden terwijl ik een banaan in stukken sneed voor mijn overnight oats. Hij schepte poeder in zijn proteïne shake.

‘Als je op jouw leeftijd zoveel fietst, heb je minimaal 1,2 gram per kilo lichaamsgewicht aan eiwitten nodig. Dat red jij als vegetariër niet’.

Ik telde een week lang eiwitten.

Inderdaad, te weinig! Dus nu gaat er kwark door de havermout en eet ik geen Knopper, maar ongebrande noten als 4 uur snack.

Het tellen van eiwitten in mijn voedsel gaf me inzicht waardoor ik mijn eetpatroon heb aangepast. En dát wil de overheid bereiken met de rapportageverplichting werkgebonden personenmobiliteit: via inzicht in de CO2-uitstoot van je medewerkers duurzamer reisgedrag bewerkstelligen.

Steekt een hert de weg over of rijden wij dwars door zijn bos heen? Die vraag was een schop onder de kont van mijn denken over mobiliteit. Ik las ‘m in een boek van Thalia Verkade en Marco te Brömmelstroet. Een leerzaam boek voor iedereen die wel eens gebruik maakt van de weg.

3PM bestaat 10 jaar en we vroegen ons af wat wij in die 10 jaar nog meer geleerd hebben. Leerpunten die we nog niet eerder met je gedeeld hebben. Lees maar:

‘Als het maar niet over zadelhoesjes en fietsbellen gaat.’

Als kersverse partner van 3pm ben ik begonnen met een fietsstimuleringsproject voor een gemeente in Zuid-Holland. Een brainstorm met collega en mede-fietspromotor Roel leek me een gezellige start.

Think again.

Met zijn armen over elkaar en een frons om bang van te worden kijkt hij me aan via zijn webcam. Dit is toch die gast die altijd zo vriendelijk fietsers staat aan te moedigen met een grote fopduim?

‘Het lijkt wel alsof fietsstimulering alleen maar om gadgets en lollige acties draait’, zegt hij. ‘Je krijgt mensen toch niet aan het fietsen door ze een zadelhoesje te geven. We willen gedrag beïnvloeden.‘

‘Klopt’, zeg ik.

In mijn vorige leven als UX specialist deed ik niks anders dan gedrag beïnvloeden, maar dan vooral het gedrag op een beeldscherm. De principes van Robert Cialdini waren altijd mijn leidraad. Het blijkt een rode draad in mijn leven. Dat oneindig complexe gedrag van de homo sapiens – ook binnen de mobiliteitswereld – vind ik gewoon ontzettend interessant.

Dus ik grijp mijn kans: ‘Luister Roel. Een cadeautje zoals een zadelhoesje noemen we een interventie. Zo’n interventie kán werken, maar alleen als een onderdeel van een goed doordacht fietsstimuleringsproject.’

‘Stel ik koop een paard’, zeg ik.

‘Hm’, zegt mijn buurman. Hij checkt de oliepeilstok van zijn Saab 95 oldtimer.

‘En dat paard stal ik op het veldje hier naast jouw huis.’

‘Dat kan niet Roel, dat veldje is van de gemeente.’

Hij stopt de peilstok terug en laat de motorkap dichtvallen.

‘Bovendien voetballen mijn kinderen daar.’

‘Dat veldje is openbare ruimte, net als de straat’, zeg ik. ‘En dat paard gaat wel aan de kant als jouw kinderen voetballen.’

‘Ja, maar Roel, denk nou eens na, als iedereen dat zou doen, dan wordt het een zootje op dat veld.

Ik moet lachen om mijn buurman, strijder voor de openbare ruimte. Maar zijn Saab, Tesla én Volvo met lamme spiegel moeten gratis op straat kunnen staan.

Dáárom ben ik voor parkeerbeleid.

Ik weet het. Ik weet het.

We werken thuis, het is takkeweer. Waarom zouden we het in vredesnaam over fietsen naar het werk moeten hebben?

Nou, omdat het ooit weer voorjaar wordt met 15 graden en een zonnetje tijdens de ochtendspits. Omdat we alweer over de top van de vierde golf zijn. En omdat fietsen naar het werk zorgt voor vitale medewerkers, minder ziekteverzuim, minder parkeeroverlast, minder autokosten en een lagere carbon footprint.

Dus, als je in de lente meer collega’s op de fiets naar het werk wilt zien, is het verstandig snel te beginnen met stap 1.

Hee, dat thuiswerkbeleid.

Dat is echt niet zo lastig hoor.

Er zitten een hoop verschillende aspecten aan zodat het lastig lijkt. Thuiswerkbeleid gaat namelijk over bureaustoelen, kantoorbezetting, vergoedingen voor koffie én forfaitaire reiskostenvergoedingen.

Ga zitten, dan leg ik het uit.