‘Stel ik koop een paard’, zeg ik.

‘Hm’, zegt mijn buurman. Hij checkt de oliepeilstok van zijn Saab 95 oldtimer.

‘En dat paard stal ik op het veldje hier naast jouw huis.’

‘Dat kan niet Roel, dat veldje is van de gemeente.’

Hij stopt de peilstok terug en laat de motorkap dichtvallen.

‘Bovendien voetballen mijn kinderen daar.’

‘Dat veldje is openbare ruimte, net als de straat’, zeg ik. ‘En dat paard gaat wel aan de kant als jouw kinderen voetballen.’

‘Ja, maar Roel, denk nou eens na, als iedereen dat zou doen, dan wordt het een zootje op dat veld.

Ik moet lachen om mijn buurman, strijder voor de openbare ruimte. Maar zijn Saab, Tesla én Volvo met lamme spiegel moeten gratis op straat kunnen staan.

Dáárom ben ik voor parkeerbeleid.

Ik weet het. Ik weet het.

We werken thuis, het is takkeweer. Waarom zouden we het in vredesnaam over fietsen naar het werk moeten hebben?

Nou, omdat het ooit weer voorjaar wordt met 15 graden en een zonnetje tijdens de ochtendspits. Omdat we alweer over de top van de vierde golf zijn. En omdat fietsen naar het werk zorgt voor vitale medewerkers, minder ziekteverzuim, minder parkeeroverlast, minder autokosten en een lagere carbon footprint.

Dus, als je in de lente meer collega’s op de fiets naar het werk wilt zien, is het verstandig snel te beginnen met stap 1.

Hee, dat thuiswerkbeleid.

Dat is echt niet zo lastig hoor.

Er zitten een hoop verschillende aspecten aan zodat het lastig lijkt. Thuiswerkbeleid gaat namelijk over bureaustoelen, kantoorbezetting, vergoedingen voor koffie én forfaitaire reiskostenvergoedingen.

Ga zitten, dan leg ik het uit.

‘De hond van Sara moet morgen naar het asiel.’

Mijn dochter zit met haar armen om me heen geslagen achterop de Felyx. Ik breng haar naar hockey. Ze heeft zaaltraining in Loosduinen, dat is de andere kant van de stad. Buienradar zegt dat er sneeuw komt.

‘Heeft ze dat verteld?’

‘Ja, in de pauze. Ze keek de hele ochtend al verdrietig en toen vroeg ik wat er was en toen heeft ze het verteld. Ze gaan op vakantie en Momo mag niet mee.’

Knikkende knieën, mijn hart klopt in mijn keel. Het is niet van de inspanning, maar van de stress.

Ik fiets op ‘s werelds eerste mobiele, energieneutrale sappenbar. Peter Blesgraaf heeft ‘m ontwikkeld voor Juice on Wheels en ik mag een proefrit maken.

In Leidschenveen.

Dat betekent smalle dijken en steile bruggetjes. De grachtengordel is er niks bij. Dus met plakkerige handjes aan het stuur rij ik op een cargobike met ingebouwde zonnepanelen, accu’s, koelkast en sinaasappelpers. Een juicebar met pedalen en hij rijdt als een zonnetje. Ik ben om.

Dat was op 5 november 2014. We zijn zes jaar verder en de bakfiets is aan een grote opmars bezig. Peters bakfiets is geen uitzondering meer. Voor bijna elke vervoersvraag is er een oplossing en dus een reden om je auto of bestelbus in te ruilen voor een bakfiets.

Om mijn coronakilo’s kwijt te raken, ben ik lid geworden van een sportschool. En meteen voor 2 jaar want dat was het goedkoopst. Als ik twee keer per week zou gaan, kon ik al sporten voor de prijs van een kop koffie.

Inmiddels ligt mijn ledenkaart stof te vangen in de rommelkast thuis, naast de IKEA Family Card en de DIO Drogist ledenpas. En betaal ik de rest van het jaar voor iets dat ik niet gebruik.

Toen corona in maart jouw medewerkers massaal thuis hield, betaalde je waarschijnlijk eerst nog gewoon de reiskosten door. En misschien doe je dat nog steeds omdat je het ziet als een soort thuiswerkvergoeding. Sommige bedrijven hebben de reiskostenvergoeding inmiddels stopgezet en vragen medewerkers per keer te declareren als ze naar kantoor gaan.

Er is nog een derde mogelijkheid om de reiskostenvergoeding en thuiswerken te combineren.